Zanzi here we come!

17 december 2018 - Stonetown, Zanzibar, Tanzania

De laatste weken werken in Mtwara sloegen eigenlijk nergens meer op..We zouden officieel op 15 december stoppen maar er werd gezegd dat als we onze rapportages af hadden we ook wel de 10de konden stoppen. Wat werd er verwacht van de rapportage..? Alle resultaten en de lessen die geleerd zijn. Aangezien er al rapportages met deze info zijn tot eind september dacht ik..Oktober en november maken alles bij elkaar kopiëren en plakken en klaar is Kees. Voor mijn onderdeel werden twee collegae aangewezen als verantwoordelijk voor het rapport. Ik zou niks hoeven doen. Echter sloeg letterlijk het noodlot toe want onverwachts overleed de broer van mijn collega en hij had de andere collega gezegd dat ik zou kunnen helpen. Dus braaf gebeld naar deze collega en gedaan wat hij me vroeg. Daarna kregen we echter een melding dat we ons moesten melden de volgende dag tbv het rapport omdat er veel onduidelijkheden zouden zijn. Officieel had ik mijn deel dus al gedaan maar ik dacht dat ik allicht nog verder zou kunnen helpen dus ben naar de meeting gegaan. De meeting was een 5 uur durende bijeenkomst waar letterlijk alle rapportages vanaf begin van het project (2016) tot heden werden herschreven (!?) en aangevuld. Aangezien het een groep van ongeveer 7 mensen was die hieraan werkten kwam er over elk woord een discussie..Ik heb 4x gevraagd waarom we het op deze manier doen en niet gewoon de rapportages die we hebben aanvullen met info van oktober en november maar ik kreeg geen antwoord. Ik ben een paar  keer de ruimte uitgelopen om stoom af te blazen bij Matt op kantoor. Na 5 uur was ik het wel zat, dus heb mijn spullen gepakt en de ruimte uitgelopen. Toen werd er ineens gevraagd 'wat ga je doen?'. Ik zei dat ik geen deel uit wou maken van deze werkzaamheden aangezien ik al 4x had gevraagd waarom we het zo deden en dat als we zo door bleven gaan we tot februari konden blijven zitten. Hierop begonnen collegae te lachen maar ik benadrukte met bloedserieus gezicht dat ik geen grap maakte en dat ik deze manier van werken niet trok. Ze reageerden letterlijk met ' ok'  en toen kon ik gaan en wensten ze me een fijne dag...Bijzondere gang van zaken dus. Wat ik ook bijzonder vond was dat niemand me later benaderde om het 'uit te praten'. Kort daarna hadden we weer een meeting waar we werden gesommeerd om nog even op te komen dagen op kantoor..De boodschap was letterlijk 'bedankt voor alles en fijne reis'. Oke..weer een uur van mijn leven verspild. 
Dat was het einde van het kantoorleven in Mtwara. Er gebeurde nog wel wat grappigs overigens..Zsuzsi zei ineens tegen me 'kijk naar Joseph zijn profiel foto ik dacht dat ik met jou aan het praten was'. Joseph is een project assistent en had op What's app mijn foto als zijn profiel foto gebruikt..Dat is dus weer zo'n random ding wat ze hier doen...een profiel foto van een andere persoon op je What's app is hier heel normaal blijkbaar. Dus voor de grap zette ik zijn foto bij mijn Whats app..Hij kon het wel waarderen. 
Uiteraard de laatste avond nog even gevierd bij de Army bar gevolgd door diner bij Msemo en dag gezegd tegen onze Mtwara vrienden. Op 12 december was het zover om 10.00 vertrokken we met de bus naar Dar..10 uur lang in een bus over een afstand van 570 km..De taxi stond al op ons te wachten bij aankomst en ook enthousiaste collega Delphine die en plaatsing in Dar heeft appte ons of we klaar waren voor drankjes en diner in Dar. Gauw het hotel in even omkleden en hoppa de stad in. In vergelijking met Mtwara is Dar zo'n wereld van verschil. Ik moest even slikken toen ik tussen alle blanken op Slipway bij een tentje ging zitten en een fancy gin tonic bestelde. Delphine was klaar met lokaal eten dus in 4 dagen tijd heb ik evenveel uitgegeven als waar ik normaal gesproken een maand van kon leven in Mtwara. Dat doet wel even pijn aan de portemonnee. Ik schrok me helemaal wezenloos toen ik naar de supermarkt onder Delphine's appartement ging..Ineens waren daar alle westerse artikelen te krijgen..van kaascroissant tot magnum..het was er allemaal. Op vrijdagavond besloten om uit te gaan bij Triniti en er was een leuke mix aan locals en internationals. Echter zodra onze mannelijke vrienden ons verlieten en wij ons op de dansvloer waagden werden we binnen no time benaderd door de heren. Erger dan in Mtwara..Na nummer 5 had ik het wel gezien en de rest ook dus zijn we naar huis gegaan. 
De volgende dag de ferry naar Zanzibar gepakt..Wat een chaos!! Toen we het terrein op reden hingen er 5 mannetjes bij de kofferbak wachtend om onze koffers eruit te trekken en ons te begeleiden naar de gate en de procedure uit te leggen. We vonden het nogal onzin maar het was bijna onmogelijk om je koffer los te rukken van de heren dat we op een gegeven moment het maar gelaten hebben..10.000 schilling armer vertrokken we met de ferry. Het was 2 uurtjes op hoge snelheid. Dan ben je ineens in Stonetown..Het lijkt een andere wereld. Arabische invloed all over the place (prachtige gebouwen) en toeristen overal (jammer..). Ik schrok me daarom ook wild van de prijzen..In de toeristische winkel straat kan je voor 6 dollar kitenge kopen wat bijna 3x duurder is dan op de markt in Mtwara..en het eten overal is ook niet echt goedkoop.. Na wat frustraties hierover besloten om het er toch maar even van te nemen en bij terugkomst me te verdiepen in de goedkope lokale plekjes. De eerste avond al gelijk nieuwe vrienden gemaakt..1 van de huidige vrijwilligers was er nog met haar broer en een jongen die een (prachtig!!) hostel heeft in Stonetown (zLife mocht je ooit op zoek zijn naar een leuke plek om te verblijven). De volgende dag besloten om met Zsuzsi te dwalen door de stad en o.a. de markt te bezoeken..wat een budget feest! Daar wordt deze gierige Mtwaraanse Hollander blij van. Heerlijk verdwaald en wat lokale stekkies gevonden waar we ons wel gaan vermaken. Ook leuk..Mijn sandaal was een beetje aan het instorten er was een bandje los geschoten en ik zei al tegen Zsuzsi er is vast wel een fundi (maker) die dat kan fixen ergens..en ja hoor tijdens ons verdwalen zat daar ineens een fundi op een stukje karton schoenen te maken..Voor ongeveer 15 cent maakte die mijn slipper on the spot en kon ik weer verder lopen...dat soort avonturen leef ik van op. 'S avonds weer gaan dwalen op zoek naar een leuk plekje om te eten..Zsuzsi had echter al honger en vroeg bij een knakker die bananen verkocht wat tie kostte..400 schilling..nah Zsuzsi wou 'm wel voor 300 kopen. Toen de meneer begreep dat ze er maar 1 wou hebben gaf tie die gratis aan dr mee..Dat is mooi weten we ook weer waar we bananen moeten kopen..Eenmaal bij een semi lokaal tentje aangekomen waar we zouden gaan eten zag ik ze tobben met een tros bananen. Ze waren simpel weg te klein om de tros bananen op te hangen..Aangezien ik mijn lengte mee heb besloten te helpen. Ze keken een beetje verbaasd toen ik naast t ventje ging staan en de tros vastgreep maar met grote glimlachende gezichten keken ze me aan toen de tros binnen 5 seconden hing. Ik had een gratis banaan verdiend. Twee gratis bananen op 1 avond..lucky us. Terwijl ik dit schrijf zit ik in het appartement op Zanzibar wat een soort trappenhuis is met veel kamers, keukens, badkamers en een ' dakterras'. Alle kamers hebben wat voors en tegens..De ene is groot maar donker en geen bereik, de ander is kleiner maar heeft een ensuite badkamer, de volgende is kleiner maar wel weer mooi licht. Ik heb de grote donkere kamer gekozen zonder bereik..lekker boekjes lezen voor het slapen gaan dus. Zo meteen stap ik op de ferry naar Dar terug en morgen is het zover..Op safari!!

Foto’s

2 Reacties

  1. Jacqueline Klinkenberg:
    17 december 2018
    Heerlijk verhaal weer.XXXMutti
  2. Nicolèn:
    23 december 2018
    Mooi verhaal en wat een verschil in werkcultuur.
    Wat zal jij weer moeten wennen in je koude kikkerland. Maar eerst naar Zanzibar. Veel plezier.