Witte aap staat paraat.

Goody goody..nadat we de eerste echte werkweek hadden afgerond vonden we het wel tijd voor een feestje. Delphine (Franse collega) zat ons al weken lekker te maken met een full moon party in het noorden. Dus accommodatie geboekt en op zoek naar de juiste daladala. Dat zoeken gaat vrij simpel...Ga als een kip zonder kop op het busstation staan en schreeuw dat je naar Kendwa wil en er komt vanzelf iemand naar je toe die je kan uitleggen waar je, je mag melden. We werden naar een dala begeleid maar wat voor dala...niet de 30-in-een-busje-voor-12-personen dala maar een soort truck met een dak en wat bankjes erin gemaakt. Je kan niet recht op erin lopen omdat het zo laag is.. Dus gebukt lopen waardoor je rugzak in je nek/op je hoofd glijdt en je daardoor vast komt te zitten tegen het plafond of hij stuitert van je rug op schoot bij een andere passagier en dat alles terwijl je, probeert niet te kletteren over je lange degelijke rok. Hoe doen die dames dat toch met die lange wijde mouwen en lange wijde rokken...? Enfin..ondertussen stappen er steeds meer mensen in..maaaar als er geen zitplaatsen meer zijn komt er niemand meer bij. Nu is een zitplaats hier een flexibel begrip oftewel je zit met samengeperste billen en je voeten in je rugzak geperst op een bankje vastgedrukt tussen de lijven met boodschappen of een kind van je medepassagier op schoot. Als er een ouder met kind het busje in loopt wordt die namelijk vrij random bij iemand ander op schoot gedumpt. Zo zat ik, met een bos spinazie in mijn neus de ongeveer een kwart van de rit uit. Ik grapte nog naar Nathalie, die ook vrij dichtbij de spinazie zat of er misschien een spin in de bos zou zitten. Dat werd uiteraard niet gewaardeerd. Na 2 uur hobbelen over de stoffige wegen kwamen we bij onze bestemming...nog 5 minuten op de pikipiki (motor) en daar waren we bij ons hotel/lodge. Eerst maar even de stof van ons hoofd af dachten we..nou na 1 veeg met een wattenschijfje reinigingslotion werd vrij duidelijk dat we zwaarder geschut nodig hadden want het watje was na die ene veeg zo zwart als zwarte piet. Oke hup allemaal de douche in, nog even chillen en klaar maken voor de party. Wat voor een party...op het strand..voetjes in het zand..heerlijke reggae afgewisseld met de bekende bongo flava...What's not to like..! Samen met Zsuzsi veeeeelste laat terug en we voelden de kater de volgende dag. Gelukkig konden we lekker uitbrakken op strand voordat we met de taxi (iedereen was toe aan wat luxe na de dala rit) terug gingen. Even ter vergelijking de dala rit was 2000 schilling pp, de taxi 15000. Wat het feest nog mooier maakte is dat ik daarna maar twee dagen hoefde te werken want..Ik kreeg hoog bezoek uit Nederland. Een week lang waren mijn ouders, zus, zwager en nichtje hier. Je begrijpt dat het voor mij hard nodig was om aan mijn teint te werken dus dat kon ik mooi een weekje doen. Lekker snorkelen voor de afwisseling en zo af en toe een drankje drinken en dat alles terwijl ik kon genieten van ieders aanwezigheid. Ook vader nog een rondleiding gegeven door Stonetown en hem verbaasd met alle kleine straatjes, de gemoedelijke chaos en goedkope maar heerlijke koffie op de hoek van de straat. Daarnaast ook goede gesprekken gehad over mijn werk hier. Af en toe vrees ik dat ik hier een witte aap ben die hier rond dient te lopen simpelweg om funding binnen te krijgen en mensen helemaal niet zitten te wachten op wat ik inhoudelijk te brengen heb. Zo reageerde een docent richting een van ons met 'wie heeft verteld dat ik met jou moet samen werken?' en was ons kantoor verdwenen. Want volgens de rechterhand van de principal had onze manager 'geen ruimte gereserveerd voor deze periode'. Ehm pardon? Jullie hebben toch om onze hulp gevraagd of niet?! Kortom aardig wat frustraties dus die ik even moest uiten bij iemand die daar ervaring mee heeft zoals mijn zwager. Na een met tranen overladen afscheid kon ik woensdag weer terug naar kantoor en kreeg te horen dat we vrijdag een sessie moesten doen op de school waar naar mijn idee niemand zat te wachten op ons. Zo mooi..mijn manager heeft de afspraak voor vrijdag gemaakt maar wij moesten donderdag naar de school om de afspraak te bevestigen en de faciliteiten te regelen. Zoals de ruimte maar ook ontbijt voor de docenten. Belachelijk in mijn ogen maar zo gaat het nou eenmaal hier. De lokale winkeliers konden hun lol op toen we voor 12 man ontbijt bestelden. Toen de vrijdag daar was, zat het aan ons toegewezen klaslokaal natuurlijk gewoon vol met leerlingen en waren onze docenten nergens te bekennen. Heen en weer rennen en het proberen te regelen en ja hoor ineens was het lokaal leeg en kwamen 7 van de 10 docenten opdagen.  Wat bleek? De docenten waren heel blij met de gegeven trainingen alleen voelden ze zich niet in de positie om tijd te vragen om geleerde kennis toe te passen. Of wij met het management konden praten. Aangezien ik hier na april weg ben wil ik dat best wel doen, echter moet ik dat wel in samenwerking met mijn manager doen voordat ik het kantoor van de principal binnenwals en de goeie naam van VSO vergooi. Dus dat laat nog even op zich wachten. Gelukkig was er na deze intensieve vrijdag weer een prachtig weekend met iets te veel feestjes en een hele fijne zondag in het oosten van het eiland. Zsuzsi en ik zijn naar Jambiani, Paje en Michamvi gegaan (even googlen..te mooi) de laatste was mijn favo. Wat een ontspannen plek zeg, daar wil ik z.s.m. naar terug. Omdat het sneller donker wordt dat gedacht hebben we in Paje overnacht en maandagochtend weer op tijd vertrokken om ons weer te melden op kantoor. Daar kregen we de blijde boodschap dat we op dinsdag eindelijk de andere school zouden bezoeken en dat was echt een verademing. De principal ontving ons met open armen en inhoudelijk goede vragen over wat wij van plan zijn. De school zelf was overigens een zooitje overal stoelen en tafels maar goed we gaan het beleven. Het duurt overigens nog wel even voordat we daar starten want volgende week zijn we in Iringa (2 uur ferry + 10 uur busrit) voor de VSO annual conference waar ook ik een training moet geven en MC moet zijn voor 3 dagen. Uiteraard nog niets inhoudelijks over gehoord dus we gaan beleven wat dat voor situaties gaat opleveren. Voordat ik afsluit nog even een leuk avontuur van Zsuzsi...Die was namelijk zondag haar telefoon verloren..uit de broekzak gevallen vermoeden wij. Heel vervelend want onze rekening staat ook op de telefoon, zonder telefoon ben je dus niet alleen niet bereikbaar maar heb je ook geen toegang tot geld. Maar goed Zsuzsi is ervaren op dit gebied dus die wist dat ze naar de Vodacom shop moest voor een nieuwe simkaart en ik had nog wel een telefoon voor haar. Op Google de winkel opgezocht, die was in real life natuurlijk niet te vinden tot ze ontdekte dat ze voor de shop een groter winkelcentrum in moest. Struinend langs alle providers kwam ze erachter dat het kantoor van Vodacom gesloten was, permanent....Gelukkig keek ze verder dan haar neus lang was en zag ze een knakkertje aan een plastic tafeltje met een Vodacom bordje zitten. Wat bleek, Vodacom had de huur al een tijdje niet betaald maar dat is geen probleem want en plastic tafel doet net zo goed dienst als kantoor. Heerlijk...Only in Africa.