Eindelijk settelen in Mtwara...of niet?

Na een week lang 4 uur per dag Kiswahili les kwam de dag daar dat we (eindelijk) naar plaats van bestemming gingen. Mtwara! Er werd echter aan mij en een andere volunteer gevraagd om uit te stappen bij Lindi om met een huidige Randstad volunteer bij te praten en zondag pas naar Mtwara door te reizen. Oke..oke.. Nog even geduld dus. We werden zaterdag om 05:00 opgehaald om naar het busstation van Dar te gaan. Wat een chaos!! Ik gok dat er wel honderd bussen stonden en een wirwar aan nog veel meer mensen. Vier witjes, dat valt op dus we kregen genoeg aandacht. Onze spullen werden op een ' karretje' gezet (zo'n ding die wij gebruiken om wasmachines ed te vervoeren) en ik moest die meneer maar volgen. In razend tempo wrong hij zich door de mensenmassa naar de juiste bus. Wij renden er met 'deer in the headlights' ogen achteraan. Hoe hij wist welke bus we moesten hebben is mij nog steeds een raadsel want ik zag op bijna geen enkele bus iets wat aangaf waar die heen ging. Ik zag al Ethiopische taferelen voor me (lees 5 mensen op een zitplek voor 2) maar het was werkelijk keurig geregeld en we konden vrij ruim zitten. Na 8 uur rijden met een tussenstop en entertainment wat de meest agressieve Aziatische film ooit was in mijn beleving kwamen we aan in Lindi. Gelukkig een kleiner busstation, uiteraard wel weer tjappies die je allerlei soorten voedsel ed willen aan smeren. Sara de andere Ranstad Volunteer wachtte ons op. Lindi was een oase van kalmte vergeleken met de drukte en chaos van Dar. We hebben op het strand gegeten en daarna nog bij de lokale barretjes wat drankjes gedaan. Niet te gek gemaakt en lekker gaan slapen. De volgende dag een heerlijk dagje strand gehad en bijgepraat over het project. Om 14:50 stonden we klaar op het busstation om de bus naar Mtwara te pakken die om 15:00 zou moeten arriveren. Ik dacht dat Afrika me in ongeorganiseerdheid niet meer zou teleurstellen aangezien de bus de dag ervoor keurig op tijd was maar helaas de bus kwam niet. Deze zou pas om 16:30 komen of we gebruik wilden maken van een daladala. Een soort mini van waar je ongeveer 11 mensen in kwijt kan. Ik vreesde hier al voor en de beelden van overvolle daladala's uit Oeganda en Ethiopië stonden nog scherp op mijn netvlies..maarja dit was de enige optie. Ik had de illusie dat het eigenlijk wel meeviel toen die vertrok en ik gewoon kon zitten..maar nee bij ongeveer de 3de stop werd het busje volgeramd met ongeveer 30 man. Ik zat vast geklemd tussen de lijven. Mensen gingen in en uit en na 2 uur drama mochten we er eindelijk uit en waren we in Mtwara. We werden netjes opgehaald en ik werd gedropt bij mijn huis waar mijn huisgenoot Matt al klaar stond met een welkomstdrankje! Tevens werden we uitgenodigd om bij iemand anders te gaan eten wat super lekker was! Verschillende mensen hadden het e.e.a. gekookt en meegebracht. Op maandag eindelijk naar het kantoor/de school. We kregen een rondleiding door de school die op mij een soort KTS indruk maakte. Allemaal praktijklokalen voor, loodgieten, elektronica, lassen, koken, houtbewerking en automechanica. Verder mijn directe collega ontmoet. De manager vertelde me vervolgens direct dat ik van woensdag t/m zaterdag op tour door de regio zou gaan met de andere industry link advisors dus of ik maar goed wilde inpakken voor een trip door de ' bushbush'. Ehm oke. Ik heb braaf mijn survivalkit meegenomen (handdoek, toiletpapier, zakmes) blijkt dat mijn manager erg kritisch is op de hotels dus we verblijven gewoon in fatsoenlijke hotels en geen bushbush hutjes. De dagen zijn gevuld met bezoeken aan (potentiële) bedrijven waar studenten een werkplek zouden kunnen krijgen. Zie voor je: we komen op een kantoor, stoelen worden ergens vandaan gehaald en ik moet gaan zitten, ik stel me netjes in Kiswahili voor en verder kijk ik braaf lachend voor me uit terwijl ze het gesprek in Kiswahili voortzetten en de vertaling krijg ik achteraf. Een trip was toch wel heel bijzonder. We gingen naar een waterdistributiecentrum en kregen een rondleiding, vervolgens vroegen ze of we de bron wilden zien. Ja hoor.. Dus een van die gasten stapt in en na ongeveer 45 min rijden door de echte bushbush kwamen we bij een vergelijkbaar stukje grond met wat gebouwtjes en een plas water. De meneer daar vroeg of we nog wat zuidelijker wilden kijken en stapte bij ons in de auto om nog verder de bushbush door te rijden. Ik werd steeds angstiger want ik zag op Google maps de grens naar Mozambique steeds meer in de buurt komen..maar het feit dat Tanzania en Mozambique gescheiden worden door een rivier stelde me gerust, met een auto kan je immers die rivier niet over. Je begrijpt dat ik 5 minuten na die gedachte bij die rivier stond te kijken naar een bootje (lees uitgeholde boomstam) en met angst in de ogen aan mijn collega vroeg of we daar in gingen ' nee joh' was zijn antwoord. Wel dus want 5 minuten later zaten we er in. Gelukkig was het een kort tochtje van 5 minuten en heeft mijn manager aan de locals nagevraagd of het veilig was om daar überhaupt te zijn. We gingen naar een eilandje midden in de rivier en aan de andere kant ontmoeten we wat mensen uit Mozambique en kochten mijn collegae wat geld uit Mozambique als souvenir. De volgende dag zijn we wederom de grens op gaan zoeken, nu met grenscontrole bij de brug naar Mozambique in het binnenland. Helaas mochten we de brug niet helemaal over omdat ik enkel een kopie van mijn paspoort bij me had maar we mochten er wel op en foto's maken. Ik heb er van genoten! Tot zover...Want volgende week ben ik weer op tour en zijn er vast weer genoeg andere avonturen!