Donkere tijden

Het regende voor de derde keer sinds mijn aankomst in Mtwara. Ineens was daar een 'fris' briesje. Direct alle ramen open gezet om de warme lucht die in het huis hing eruit te jagen. Tevens 20 minuten later op werk want mijn plakkerige regenjas aan of 20 minuten later..die keuze is zo gemaakt. Zodra de regen ophield maakte het 'frisse'  briesje plaats voor de bekende drukkende warmte. Terwijl ik dit schrijf komt de regen gelukkig weer terug en zo  te horen niet zo'n beetje ook. Ik zie mensen in paniek over het terrein rennen, om fietsen en scooters een droog plekje te geven. Matt herhaalt nu constant een zeker liedje van Toto...

Anderhalve week geleden schreef ik over de bijeenkomst met alle donoren. Het was een heeeeleee lange dag. Het begon uiteraard een uur te laat. De donoren stelden overigens goede vragen en waren oprecht geïnteresseerd in de successen en de uitdagingen. Over mijn slide werd overigens niets gevraagd dus ik was voor mijn gevoel voor jan doedel mee maar vooruit. Ik hoorde dat 2 mensen van een partner organisatie de volgende ochtend vroeg een vlucht moesten pakken vanuit Mtwara en ze kosten wat kost diezelfde dag met de auto nog terug moesten naar Mtwara. Ik ben uiteraard in de auto gesprongen zodat ik niet nog een dag hoefde te vergooien. Ik heb me direct bij een restaurant af laten zetten waar wat bekenden waren, lekker gegeten en vervolgens naar de bar waar op donderdag karaoke is. Ik was echter afgedraaid dus ben na een half uur in een bajaji naar huis gegaan. 

 Al enige tijd keken we uit naar zaterdag de 24ste..De grote Tanzaniaanse sterren zouden naar Wasafi festival in Mtwara komen. De grote ster van de avond zou Diamond Platnumz zijn. Zeker de moeite waard om wat deuntjes van hem op te zoeken, (African Beauty is mijn favo) heel dansbaar! Inmiddels zijn Zsuzsi en ik grote fan van de Tanzaniaanse artiesten dus wij moesten bij dat feest zijn. We hoorden via via dat er een pre party op vrijdag zou zijn. Je moest wel 20.000 schilling neerleggen om binnen te komen maar wij rijke wazungu kunnen dat wel neerleggen natuurlijk. Het was alsof we een videoclip inliepen. Al die outfits en het dansen, heerlijk om te zien. We zijn gaan zitten en ernaar gaan kijken. Ondertussen werden we aangesproken door iemand die aangaf de DJ te zijn van Diamond. Of het waar is weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Er werden midden op een grasveld een paar stoelen neergezet en een statafel. De Tanzaniaanse sterren gingen daar zitten uiteraard samen met wat belangrijke overheidsmensen. Omstebeurt moesten ze naar de MC komen aan de statafel om ongeveer 20 seconden te zingen om vervolgens te zeggen 'wil je meer kom morgen naar Wasafi festival'. Omdat we heel makkelijk vooraan konden staan, ik wit en lang ben werd ik door de MC ook nog even naar voren geroepen..Of ik morgen ook naar het feest ging. Natuurlijk! Toen hij wat in Swahili tegen me zei heb ik op mijn best gereageerd met 'ik begrijp je niet' iedereen moest lachen en dit witte aapje mocht weer van het podium verdwijnen.

De volgende dag hadden we afscheidsetentje met het projectteam en alle betrokkenen. Met ongeveer 30 man aan een tafel bij een hotel eten. Het was gezellig begrijp me niet verkeerd maar ook hier kwamen we niet onder de ellenlange speeches uit. Iedereen moest zich een voor een voorstellen en aan het eind een voor een vertellen wat je hebt geleerd en wat je nog even kwijt wil. Daarna als een speer de auto in richting Wasafi festival. Grote chaos bij de ingang. Ik had een kaartje maar ik moest toch in de rij om een polsbandje te halen een hoop geduw en gedrang. Toen ik het bandje binnen had mochten we de volgende chaotische rij in om naar binnen te komen. Het polsbandje en het ticket mocht ik inleveren bij het entree en daarna werd je en smalle gang ingeperst het stadion in. In het stadion alle ruimte om je heen. Wat een teleurstelling was het zeg.. urenlang luisteren naar rapmuziek waar ik niet op wil dansen, constant werd de muziek onderbroken door geschreeuw van de mc. Ze deden niet eens moeite om de karaoke versie op te zetten zodat de artiest kon zingen. Nee het liedje werd gewoon gedraaid met vocals en de artiest schreeuwde er doorheen. En deze trouwe fan maar wachten op Diamond..Om 2:30 nadat ik zeiknat geregend was en Diamond nog steeds niet ten tonele was verschenen was ik er klaar mee. Nathalie die bij mij logeerde en ik zijn naar huis gegaan. Later hoorde ik dat hij pas om 4 uur het podium besteeg en dat het compleet ruk was. 

De maandag erna moest ik samen met collega Fanuel bezoekjes brengen aan ene paar bedrijven waar we mee samenwerken, samen met een meneer van een belangrijke donor. Ondanks dat we een afzegging hadden, we de timetable daardoor 's ochtends maakte en een ander bedrijf zich aanmeldde waardoor we weer het rooster om moesten gooien verliep het vlekkeloos. De meneer was tevreden, had veel tijd om vragen te stellen en hij kreeg eerlijke antwoorden. Al met al een succes dus. Een nieuw hotel waar we ook het etentje hadden belde ons de volgende dag dat ze 7 mensen nodig hadden. We hebben het voor elkaar gekregen om er 3 persoonlijk af te leveren voor een interview op donderdag. Het was prachtig. De sollicitaties die ik hier gewend ben zijn letterlijk: kan je dit kan je dat? ja? Oke aangenomen. Deze manager wist echter hoe hij moest managen. Hij zei ze zijn allemaal direct aangenomen. Ze draaien op alle fronten mee en na proeftijd gaan we besluiten waar ze aan het werk gaan. Plezier en passie hebben voor het vak is het belangrijkst en je weet niet of je iets leuk vindt voordat je het hebt ondervonden. Onder de indruk van deze benadering verlieten we het hotel weer en lieten we de drie dames achter die gelijk konden starten met werken. 

Zaterdag gezellig met mijn Nederlandse vriendinnen via Skype Sinterklaas gevierd. Ook ik had een lootje getrokken en er stond ook een gedicht met cadeau voor mij klaar. Je begrijpt dat mijn uitleg hier over Sinterklaas beperkt is aangezien dat nogal gevoelig kan liggen hier. Het was heerlijk om weer even in Nederland 'te zijn' en deel uit te maken van de groep. Dank daarvoor meisjes!
Mijn tijd in Mtwara zit er alweer bijna op en verandering doet het niet goed met de Lariam. Ik begin slecht te slapen en grote drama's spelen zich 's nachts af. Ik kijk ernaar uit om naar Mikumi te gaan om vervolgens kerst en de jaarwisseling op Zanzibar te vieren. Daarna lekker settelen, na ons gesprek afgelopen week met de huidige Zanzibar vrijwilligers heb ik er nog meer zin in!

Allicht schrijf ik voor die tijd nog maar anders is mijn volgende verhaal vanaf tropisch Zanzibar! 

p.s. het lukte me niet op de foto's in het verhaal te plakken dus check bij 'foto's'  de nieuwste!