Bestemming onbekend

Vrijdag was het zover ik mocht terug naar Zanzibar!! Niet voordat ik afscheid had genomen van Nathalie die diezelfde dag alweer terug naar Nederland zou gaan.  Door Nathalie haar vertrek realiseerde ik me dat het voor mij ook bijna voorbij zou zijn en besloot ik extra te genieten. Die vrijdag ging ik met Lisette naar Taperia voor drankjes en een heel klein dansje en die zaterdag gingen we samen naar Nungwi. Er was weer een Full Moon party maar ik twijfelde sterk of ik wel zou moeten gaan. Uiteindelijk voelde alles wel goed dus besloot ik toch te gaan en wat een feest was het! Ook de volgende dag gingen we naar strand waar ik de teen een zwempakje heb aangedaan (dun verbandje zodat er wel zeewater maar geen zand in kon komen) en nog van de tropische wateren heb kunnen genieten! Daarna gingen we even ontspannend op de kamer voordat we ook die avond weer naar een feestje zouden gaan. Het plan was om een dutje te doen maar het was ook de eerste keer dat de teen even een uurtje zonder verpakking open en bloot op bed lag..Ik kon dus alleen maar kijken naar de prachtige teen en heb geen oog dicht gedaan. Die avond wederom flink gedanst..Wat was ik blij dat ik toch nog feestjes en het strand mee kon pakken! Zo blij dat ik niet besloten had om eerder naar huis te gaan! Die dinsdag mocht ik me weer melden voor werk waar we eigenlijk alleen nog maar gingen afronden en de woensdag stapten Zsuzsi en ik de bus in om de leraren gedag te zeggen op Mkokotoni college. Een van de docenten zei dat ze samen met een andere docent nog een verassing voor ons hadden en of we dinsdag de 30ste tijd hadden om wat te doen. Nou dat zagen we wel zitten...De rest van de week rapportjes geschreven ter afronding..Omdat ik me realiseerde hoe goed de teen het deed wilde ik ook het laatste weekend alles eruit halen..Dus Zsuzsi en ik gingen vrijdag naar Livingstone waar, als je dacht dat je het kon, het podium mocht beklimmen en mee mocht jammen..Het resultaat was ontzettend gezellige muziek en een hele leuke sfeer. Zeker als je je realiseert dat het gasten waren die geen cent te makken hebben maar intens gelukkig worden van muziek maken, spat die blijdschap van het podium af. Daarna gingen we door naar Taperia waar we nog een dansje hebben gewaagd en vervolgens door naar Tatu..De kroeg van Stonetown. De lol kon niet op..tot dat Zsuzsi zo enthousiast op me af kwam springen en daarbij even de teen uit het oog verloor..Ze sprong er vol boven op met gevolg dat het verband eraf vloog en ik met een open wond op toch wel een van de ranzigste plekken van town stond. Met lichte paniek vloog ik naar een stoel om de teen even goed te bekijken..conclusie was naar huis..schoonmaken en naar bed. Zsuzsi opperde nog om naar een eerste hulp kit te vragen maar dat was voor mij niet voldoende. Die teen moest en zou eerste klas zorg krijgen en daarvoor had ik de spullen thuis liggen. Dus helaas pindakaas op naar huis. Gelukkig stond Lisette de volgende avond paraat om uit eten te gaan en dansjes te doen en daar had de teen ook wel weer zin in dus wederom een weekend vol feestjes. De volgende dag wilde ik eigenlijk wel weer zwemmen maar aangezien het in town not done is om in je bikini rond te dartelen hebben we een bootje geregeld voor een snorkeltochtje..Heerlijk twee uur gesnorkeld/gelezen/bruin geworden...Ik wou perse nog een keer naar Michamvi (de ultieme chill plek op het eiland) en zo gezegd zo gedaan..Busje gepakt en nog heerlijk paar uur genoten van de mooiste zonsondergang..Savonds was er weer feest maar dit keer was de teen dik en warm en trok ik de conclusie dat ik beter vroeg op bed kon gaan..Dus heb het feesten voor Zsuzsi en Sita gelaten. Die dinsdag hebben we dag gezegd van iedereen op kantoor en de middag werden we door de twee docenten opgehaald met de auto..We gingen naar Fumba! Een compleet nieuw dorp is daar uit de grond gestampt voor expats maar het is nog een grote ghosttown omdat er nog niemand woont. Maar wel een ghosttown met een prachtige boulevard en gigantische speeltuin. De dames hadden een heerlijke lunch voor ons voorbereid en we deden nog een strandwandelingetje. Zo leuk en lief dat ze dat nog voor ons georganiseerd hadden! De volgende dagen bestonden alleen nog maar uit inkopen doen om mee naar huis te nemen en afscheid nemen van alle lieve mensen die we hebben ontmoet. Vrijdag ochtend in alle vroegte zaten we voor de laatste keer op de misselijkmakende boot naar Dar en we hadden geluk..t wildste ritje was voor deze dag bewaard gebleven. Spuugmisselijk kwamen we van de boot af...Nog even langs kantoor en de favoriete lunchplekjes...daarna was het tijd om richting vliegtuig te gaan. Zsuzsi en ik konden helaas niet meer naast elkaar zitten dus het dramatische afscheid werd ons bewaard voor op Zurich waar we over moesten stappen. Met dikke tranen na dikke knuffels liepen we ieder naar onze eigen gate voor het laatste vlieguur naar huis. Dan land je op Schiphol en denk je..'ik wil dit niet'. Het is prachtig om iedereen weer te zien en vast te houden maar de kou..het gezeur...de dagelijkse beslommeringen van het Nederlandse leven..oei daar moet ik weer even aan wennen. Maar eerlijk is eerlijk..Ook Tanzania is niet het paradijs.. Zo zijn er dingen waar ik in mijn blogs of daar niet hardop over sprak die het daglicht eigenlijk niet kunnen verdragen. Zo is alles wat afwijkt van hetero/man/vrouw illegaal..bedenk je eens dat in mijn directe omgeving iemand daarvan afweek en zich op momenten zeer onveilig heeft gevoeld. Of dat er in Dar twee ambassadeurs werden opgesteld om homoseksuelen op te sporen om ze vervolgens gevangen te zetten..Mensen werden opgeroepen om homoseksuelen te verraden richting de overheid. Het gevolg daarvan was dat twee ICS (ander VSO project) vrijwilligers van Lindi per direct naar huis werden gestuurd voor hun veiligheid om dat ze er openlijk (binnen VSO kring) vooruit waren gekomen dat ze homoseksueel waren. Of wat dacht je toen ik een doos met cadeaus kreeg opgestuurd van mijn moeder en daar een Linda magazine in zat..met niet alleen op de voorpagina mannen met damespruiken maar ook een artikel over intieme piercings met foto's...Ik zweette me peentjes bij de gedachte alleen al dat de douane meneer er doorheen had gebladerd maar dat dus niet heeft gezien! Ook politiek iets iets waar we niet over spreken. Onvrede is groot en Google maar eens naar de cashew industrie en de vinger in de pap van de president. Hij heeft door zijn inbreng de hele industrie op zijn gat geholpen en duizenden mensen in financiële onzekerheid gebracht. Mocht je erover spreken loop je het risico vast gezet te worden. Of vrouwen in Zanzibar die in de hospitality branch wilden werken maar dan met de nek werden aangekeken...Want dat is toch een beetje een vak voor zondaars. Los van al deze narigheid heb ik ook veel bewondering voor de Tanzaniaanse bevolking gekregen..Alle moeilijkheden waar ze zich doorheen moeten worstelen..niet klagen maar dragen zeggen we dan. En het eeuwige hergebruik van zaken. Is de jerrycan lek? Dan wordt het een krukje! Is je band kapot? Die knippen we in stukjes want daar kunnen we andere banden mee plakken tot ze echt uit elkaar vallen. Schoenen worden aan elkaar gelijmd en genaaid tot je er echt niet meer op kan lopen en zelfs dan vinden de onderdelen nog wel een vierde leven. Zo dient een veter ook als riem. En en plastic fles knip je uit elkaar om van alles in te bewaren of om er een plantenpot van te maken. Dan nog de eeuwige vriendelijkheid van mensen en soms de verbazingwekkende makkelijkheid waarmee dingen geregeld kunnen worden. Wil je een zak kolen van a naar b verplaatsen? Stop de buschauffeur wat toe geef aan bij welke boom links of plaggenhut rechts het afgegeven moet worden en het wordt geregeld. Zit je in de bus en heeft het knakkertje geen wisselgeld..hij gaat het regelen. Ik heb me zo weinig zorgen gemaakt omdat ik wist dat er altijd oplossingen te bedenken zijn voor zaken en iedereen altijd bereid is om je te helpen. Ben je verdwaald? Vraag in de rondte en er is altijd iemand die met je mee loopt..weetje niet welke bus je moet nemen? Roep even je bestemming hardop en ze wijzen je de weg. Helaas weet ik nu even niet wat mijn bestemming is en is er niemand die me de weg gaat wijzen... Tot ik het wel weet blijf ik nagenieten van mijn prachtige avonturen. Als ik het wel weet zal ik het in de rondte roepen en wie weet wijst er weer iemand de weg...